Het wordt wel gezien als een soort tweede puberteit. Het kan voor een man een heel vervelende en deprimerende periode in zijn leven betekenen en indirect dus ook voor zijn partner. Meestal begint het ergens vlak voor je 40ste en het kan jaren duren (van 2 tot 10 jaar). Maar het is wel een fase, die dus voorbij gaat en resulteert in een hervonden evenwicht, al of niet na aangebrachte veranderingen. Voor zo ‘n 25 % van de mensen die er mee te maken krijgt helaas met negatieve gevolgen. Of je ermee te maken krijgt en in welke mate hangt af van persoonlijkheids- en situationele factoren. Voor velen (niet voor iedereen) is het plotselinge inzicht dat je oud wordt, gecombineerd met het gevoel dat je niet bent geworden wat je voor ogen had, en nog lang niet alles hebt gedaan wat je wilde, of dat je gewoon niet gelukkig (genoeg) bent met je huidige leven, voldoende om in crisis te raken.
Als je succesvol was in het zaken – of bedrijfsleven kan je het ineens betreuren dat je niet koos voor een meer sociaal beroep en als je een baan had in de sfeer van zorg- of welzijnswerk kan het gebeuren dat je wenste meer carrièregericht bezig te zijn geweest en dat je alsnog wilt gaan voor het grote geld. Een en ander kan leiden tot onverwachte en soms onverantwoorde beslissingen, die gepaard gaan met een gevoel van “nu of nooit”. Bij voorbeeld met betrekking tot geld en carrière, waardoor je ineens riskante beleggingen en investeringen kan gaan doen. Je kan je zo verward en stuurloos voelen, dat je geen oog meer hebt voor wat voorheen heel veel voor je betekende. Therapie kan helpen de dingen te herkaderen en maken dat je weer grip krijgt op je leven.
En als het gaat over relaties kan je als man in midlifecrisis je erover gaan beklagen dat je leven saai is, je kan gaan flirten met jongere vrouwen om te zien of je nog indruk maakt, niet echt om te scoren. Dat kan een relatie behoorlijk onder druk zetten of zelfs een regelrechte bedreiging ervoor vormen, wanneer je iemand (leert) kennen van wie je vindt dat ze je beter begrijpt dan je eigen vrouw. Het vraagt veel geduld en invoelend vermogen van je als vrouw om je man een kans te geven om te leren gaan met zijn nieuwe emoties en gevoelens, ook gezien het feit dat de crisis jaren kan duren. En zoals bij elke andere crisis kan een beetje hulp vaak al heel helpend zijn om de dingen beter aan te kunnen.
Als je de feitelijk zich voordoende omstandigheden zelf niet kunt veranderen, kun je wel je eigen positie ten opzichte van die omstandigheden veranderen. Als dat moeilijk voor je is, kan therapie daar prima bij helpen. Door dingen anders te zien, hetzij vanuit een andere optiek of met andere accentlegging, ga je ze ook anders beleven. Hoe bedreigd of onzeker je je als partner ook kan voelen, hem de ruimte geven helpt. Hem de dingen laten doen waarvan hij vindt dat hij ze moet doen zonder verwijten te maken kan helpend zijn, hoe moeilijk dat ook is. Als partner kun je wel willen of zelfs eisen dat hij weer de persoon wordt die hij was, maar daar heb je geen invloed op. Klagen en zeuren, hoe terecht ook, maken dingen alleen maar erger. Hoe moeilijk het ook is om toe te kijken vanaf de zijlijn hoe hij zich soms zelfdestructief of belachelijk gedraagt, toch is dat de beste positie. Als partner ben je niet verantwoordelijk voor zijn gedrag, maar door hoe je je als partner gedraagt heb je wel invloed op zijn keuzen.
